Als kind las ik graag strips, onder meer van Suske en Wiske. In één van de albums, De klankentapper, probeert Suske een overstuur Wiske te troosten met een doosje bonbons. Wiske is in de wolken, en ik leer het woord ‘bonbons’ kennen. Op dat moment heb ik er geen idee van wat dat zijn. Uit de tekeningen leid ik af dat het een soort snoepjes zijn, in mijn fantasie worden dat er heel chique en speciale, met een glanzend papiertje errond. Pas veel later ontdek ik dat ik ze wél ken. Ik noem ze gewoon pralines.
Pralines zijn dus Vlaams en bonbons Nederlands. Tot hiertoe niets aan de hand. Behalve dan de volgende vraag: hoe komen Nederlandse bonbons in een oer-Vlaamse stripreeks als Suske en Wiske terecht?
Van Sidonie naar Sidonia
Willy Vandersteen was een volbloed, trotse Antwerpenaar en dat zag je ook aan zijn eerste albums. Van 1945 tot 1953 spraken Suske, Wiske, Lambik, Sidonie en co Antwerps en stonden de albums bol van de verwijzingen naar de Antwerpse en Belgische actualiteit. Daarna verruimde Vandersteen zijn eigen wereld en die van zijn helden. Van 1959 tot 1964 werden de verhalen uitgegeven in een Vlaamse en een parallelle Hollandse tweekleurenreeks – de eerdere verhalen waren niet gekleurd. De klankentapper uit 1961 was nummer 45 van die Vlaamse tweekleurenreeks.
In 1964 nam Vandersteen het besluit om in één taal verder te gaan, het ABN. In het album De Nerveuze Nerviërs laat hij tante Sidonie dat ook expliciet zeggen: ‘Vanaf nu heet ik tante Sidonia en spreken we Beschaafd Nederlands met elkaar.’
Enkele jaren later werden de albums uit de ongekleurde en de Vlaamse tweekleurenreeks opnieuw in de vierkleurenreeks uitgebracht. Ze werden niet alleen ingekleurd, ook de taal werd ‘opgekuist’ naar Algemeen Nederlands. En zo werden de pralines uit De Klankentapper plots bonbons.
