Bernhard, 6 jaar
Vorige week heeft mijn vader mij naar de abdij gebracht. ‘Jij zal geen ridder worden zoals je broers,’ zei hij, ‘jij moet studeren, en voor ons leren bidden terwijl wij vechten en ons land verdedigen.’ Ik begreep het allemaal niet goed. Ik wist wel dat ik niet zo goed met zwaarden kon zwaaien als mijn broers, en dat iemand de zege Gods over onze strijders moet afsmeken. Maar ik weet nog niet wat het dan wel betekent. Geen zwaarden en paarden in ieder geval. Dat vind ik niet zo erg. Paarden zijn hoog en zwaarden zijn scherp. En dus zijn ze allebei gevaarlijk.
Mijn vader bracht me bij de abt, ze fluisterden wat, hij nam kort afscheid en hij was weg voor ik echt besefte waar ik was. De abt liet een monnik roepen, zei ‘hier, een nieuwe’, keerde zich om en vertrok ook. En daar stond ik dan. Naast een grote, zwijgende man in pij, in een omgeving waar ik niemand kende. Dat was wel akelig. Intussen weet ik dat de monniken zwijgen omdat dat de regel is. Deze regel geldt niet voor mij, omdat ik een oblaat ben. Dat betekent: een jongen die pas in het klooster is en nog geen gelofte heeft afgelegd. Gelukkig maar.
De volgende dag al moest ik naar iemand die ze de magister noemden. Onder zijn begeleiding ga ik beetje bij beetje mogen proeven dan de Boom van de Kennis, en aan die Boom hangen ook letters. Toen hij dat vertelde, voelde ik me op slag een stuk beter. Ik weet al wat dat zijn, letters. Mijn vader heeft ooit een bijbel gekregen van onze leenheer als beloning voor zijn hulp bij een grote veldslag. Een echt boek, en dus een kostbaar geschenk. Soms komt er een pater bij ons op bezoek, en dan leest die er een stukje uit voor. Verder kan immers niemand in het kasteel lezen. Als de pater voorlas, probeerde ik stiekem een blik te werpen in het boek. Die lettertekens, die miniaturen, ze zijn mooi en mysterieus.
Ik ben altijd al jaloers geweest op de priester die deze krullen kon ontcijferen. Ik wilde dat ook kunnen. En nu zal de magister het me gewoon leren. Ik kijk er zo naar uit!
